dimecres, 9 de novembre del 2011

Montaña Rusa!!!


Cuando empezamos este camino sabíamos que sería largo pero no imaginábamos que sería tan difícil.... Hace un mes exacto de mi última entrada en el blog, y quiero pediros disculpas a tot@s por este largo tiempo de silencio.
Como podeis imaginar por mis palabras, y creo que no hace falta decir, pero lo diré, SEGUIMOS ESPERANDO LA LLAMADA.
Como os decía, he estado calladita estos días, necesitaba desconectar un poco,...entraba en el blog, y leía vuestras actualizaciones, en algún caso, he hecho comentarios,...pero no tan asiduamente como solía hacerlo. Necesitaba respirar.... coger aire!!!
Una noche empecé a rallarme, que si tardan mucho, que si con la mala suerte que tenemos seguro que subimos nosotros el plazo de los 8 meses máximo a asignación desde la región, que si seremos de esas parejas que siempre se oyen que llevan 3 años esperando... todo esto se fué agravando y rompí a llorar desconsoladamente, por mucho que mi marido lo intentaba,... y derivó en una crisis de ansiedad en toda regla... cuando me calmé, y después que llorar hasta casi deshidratarme ( es broma, eh?), sentí que un poco se había liberado la presión que sentía desde hacía días en la boca del estomago, y comprendí que necesitaba cambiar la manera de enfocarlo,... Así que decidí desconectar un poco, y la verdad es que lo llevo mejor,... a ratos...

Todo el mundo nos dice que lo peor es la espera entre el primer y el segundo viaje, y no dudo de los que lo han vivido,... pero en nuestro caso, llevamos casi seis meses desde la asignación de la región, y mas de cuatro meses en que desde la Ecai siempre obteníamos la misma respuesta “ Está al caer”...”Puede ser en cualquier momento”...”Puede ser mañana”... Quizás, nos dejamos llevar demasiado rápido por el optimismo, quizás nos ilusionamos en seguida, quizás...no sé,...serian las ganas y interpretamos mal las señales,... no sé, pero las frases son esas, literalmente esas mismas palabras las que llamada tras llamada, nos repetían...
Cuando nos hablan de la montaña rusa de los sentimientos... es verdad!!! Hemos pasado por todos lo estados!!! Días o épocas en que lo veíamos a la vuelta de la esquina, todo saldrá bien, nos llamaran en seguida,... y días, en los que todo es muy diferente. Incluso en un mismo día, hay momentos de todo... pero lo vamos sobrellevando, no sé muy bien como pero, aunque no me lo parece, los días van pasando, y eso es bueno.
El viernes pasado llamé a la Ecai ( después de algo mas de tres semanas sin llamar, conteniéndome las ganas, ...jejeje). Y nos dijeron una nueva frase, no sé porque pero me quedo con las palabras exactas que me dice en determinados momentos de la conversación, y después, intento analizarlo,... pues bueno, en un momento de la conversación, cuando le pregunté, me dijo: “ No tendría que tardar mucho mas...”, y yo me pregunto: ¿Que quiere decir eso? ¿Como me lo cojo?... El máximo tiempo en espera para la asignación, me confirmó que sigue siendo 8 meses, así que por matemática pura ( y que conste que yo soy mas de letras, pero hasta aquí llego)... si el día 12 de noviembre hará los 6 meses que esperamos asignación, como máximo, y repito MÁXIMO nos quedarían dos meses por delante, no???? Asi que me lo miro así, que parece que suena mejor...

Petit@ somni, sigues estando en nuestros pensamientos ( no sólo en los nuestros, si no en los de toda la família y amigos, todos quieren tener noticias tuyas..), sigues siendo lo primero en lo que pienso cuando me despierto y mi último pensamiento antes de conciliar el escaso sueño, y sabes una cosa, me encanta que sea así,... pero tengo una ganas locas por saber de tí, por ver tu carita, por oler tu suave piel, por besarte, por ver tu sonrisa,por abrazarte, por comprarte cositas, por preparar tu habitación,... Por que entres en nuestras vidas y formar una família!!! Tomaremos una buena cucharada del jarabe de paciencia de Marina, tres veces al día, o cuatro si es necesario...

Un abrazo a tod@s y gracias por ser como soys: Geniales!!!

26 comentaris:

  1. Hola Montse, ¿en qué región estáis registrados?

    ResponElimina
  2. Ya lo he visto: Yaroslav.
    Pues sí, la espera entre asignación y juicio es muy dura pero a mi me pasó algo parecido a lo que te está pasando a ti. En el mes de agosto me dijeron que ya éramos los siguientes y no viajamos hasta el 23 de noviembre. Esos tres meses han sido, probablemente LOS PEORES de todo el proceso.
    De hecho, se lo dije a los de la ECAI. "Que eso de está al caer es una farse que para ellos no significa nada pero para nosotros lo es todo", es esperar cada día que suene el teléfono, con el móvil pegado al pecho. Amanecer cada mañana con la esperanza de que ese será el día y luego, según pasan las horas y la llamada no llega, que el corazón se te vaya haciendo un nudo poco a poco. Y darte la gran panzada a llorar cada tarde cuando el teléfono no ha sonado. ¡¡No sabes cómo te entiendo, niña!!
    Imagino que ya tendrás la lista de la maleta hecha, las compras del viaje de asignacion cerradas, la lista de palabras en ruso para tranquilizar a tu bebé... pero intenta centrarte en hacer eso, niña.

    ResponElimina
  3. MJ, has sabido transmitir en tus palabras, incluso mejor que yo, lo que llevamos viviendo día a día desde hace cuatro meses,... Leer que esta etapa del proceso fué lo peor, me anima,...no sabes cuanto!!
    Un besazo y gracias por tu apoyo

    ResponElimina
  4. Montse, guapa, entiendo tu "montaña rusa"... joe efectivamente cada palabra/frase que nos dicen nos "significa" tanto que la rellemos en nuestra cabeza miles de veces intentando sacarle todo el jugo...
    Por suerte las que ya lo han pasado como MJ nos ayudan a comprender, a hacer la espera menos dura, nos animan...
    Ojalá pronto nosotras también podamos estar de ese otro lado.
    Te mando muuuuuuuuuuuucha energía positiva y todo mi cariño!
    MUA!!!

    ResponElimina
  5. Hola Montse guapa.
    Ostres...t'entenc perfectament...els de l'ecai diuen coses sense adonar-se de l'efecte que ens produeixen les seves paraules.
    Aquest camí es durissim, jo tampoc m'hagués imaginat mai que tant....
    Però mira, després de tot lo passat penso que es tant dur com tu vols que sigui...m'explico, arriba un moment que et tornaries boig...i llavors has de fer distància....i pensar que tot arrivarà, quan hagi d'arrivar.
    Molts ànims preciosa i molta força.

    Eva.

    ResponElimina
  6. Montse, esto es el Dragon-Kan, y mira que yo no me he subido nunca!!, yo intento ponerme en el lugar de la ECAI, que no digo yo que sea fácil, pero sí que quizá haría falta un poquito más de complicidad por su parte, no sé... o quizá por nuestra parte no tomarnos todo al pie de la letra... también puede ser...pero es que esta espera desespera a cualquiera!!! Un petó molt fort y aquí estamos para lo que haga falta no te estés un mes comiéndote el coco sola que nosotras estamos igual!!!

    ResponElimina
  7. la verdad que no puedo imaginar lo que estas pasando ,se que es muy duro y siempre os he admirado por poder aguantar tanto,porque se que son muchos altibajos pero sabes, tu tienes que pensar en el final,realmente si es como dices ,solo so quedan dos meses que pasannnn super rápido es que cuando te des cuenta ya lo tendrás aqui,osea que revisa que lo tengas todo que ya queda poquito,muchos besos

    ResponElimina
  8. Montse,Aisss...como te entiendo!!!! me he sentido muy identificada con tus palabras,hay semanas que no puedo entrar en el blog porque no tengo animos, hay dias que se me hace cuesta arriba y tengo que desconectar de todo pero creo que es lo mejor cuando estas mal, desconectar e intentar remontar. animo Montse y estamos aqui para lo que necesites.
    Un abrazoooo!!!!! de esos fuertes para darte energia y un beso muy fuerte

    ResponElimina
  9. Ai, Montsita... penso en vosaltres molt sovint! Aquesta espera s'està fent molt llarga, carai! Entenc que hi hagi dies que necessitis desconnectar... Però potser pensar això que dius, que com a MÀXIM només poden ser dos mesos més t'ajuda una mica a portar-ho (confio que sigui abans!). Encara que ara no t'ho sembli, tot arriba, Montse! Estic pendent! Molts i mooooooolts animitus!

    ResponElimina
  10. Muchas gracias por vuestras palabras, por vuestro apoyo y vuestro animo!!!
    Besotes

    ResponElimina
  11. Montse ánimo y palante,centrate en esa colchita que tanto entretiene y otros hobbys,te ayudará a pasar el tiempo que seguro que ya mismo llega.
    A todos nos pasa cuando ves que la gente va avanzando y nosotros parece que nos han puesto una pesa para estarnos quietecitos.Besitos y a la caza y captura de tetalitos.

    ResponElimina
  12. Montse, Tanto Pilar como yo te entendemos perfectamente !! Creo que todas las personas que te seguimos en tu blog hemos sufrido (y muchos aún lo seguimos sufriendo) esta interminable espera. Tan solo puedo decirte que cada día que pasa, estás un día más cerca de tu niñ@. Cada día que pasa es un día más que has tenído para reforzar aun más el amor que sientes en tu corazón.
    Solemos decir que los afortunados somos nosotros por poder tener a nuestr@ niñ@... pero tu niñ@ será muy afortunad@... no por venir a España, sino POR TENERTE A TI DE MAMÁ !!

    Un besote fuerte y sonoro !!

    ResponElimina
  13. Jo Montse, aunque el proceso que estamos viviendo nosotros sea diferente, la montaña rusa es identica...vivir pegado a un tf, cada vez que suena y no identifico el número, digo aaayy madre a ver si va a ser...y siempre es alguien de orange o vodafone...
    Solo cabe esperar cualquier día si será la llamada...mucho animo guapa!

    ResponElimina
  14. Marina, los retalitos se resisiten a llegar a casa. Tengo mas de 30 pendientes de llegar, igual que es tengo colapsado a correos, jejeje... la verdad es que ayuda mucho.
    Xavier y Pilar, gracias por vuestras palabras, conseguis emocionarme.
    Addis, venga, venga... que suenen ya!!!
    Besitos a tod@s y gracias.

    ResponElimina
  15. Que et puc dir, entenc perfectament la desesparació del no saber. Però has de pensar en positiu, perquè sinó el final et tornaries boig. Tot arriba, i tu no seràs diferent. L'ecai, no saben que dir, perquè en el fons no ho saben, aquesta és la conclusió que he arribat jo. Tot es mou desde allà. I per malament que soni, pensa que tothom espera que es resolguin els expedients, el teu també. Gràcies per el teu comentari, en el meu blog. De moment però això s'acaba aquí, estaré pendent del teu. Una abraçada.

    ResponElimina
  16. Te entendemos y estamos contigo, esto es sin duda una súper montaña rusa!!!. Solo te puedo mandar muchos ánimos y un abrazo bien fuerte!!!

    ResponElimina
  17. Montse, tu lo has descrito perfectamente, vivimos en una montaña rusa, con subidas y bajadas y creo que es importante desahogarse cuando se necesita, porque así podemos coger fuerzas para continuar el camino, porque sabemos que aunque sea largo y desesperante a veces, el final siempre merece la pena.
    Un abrazo enorme y mucho ánimo.

    ResponElimina
  18. Només puc dir-vos... gràcies, gràcies i gràcies!!!! Es genial sentir-se tant acompanyada!!!!

    ResponElimina
  19. Montse, guapetona...siento que estés en estos momentos bajos. Otros días estaréis más animados, seguro...como todos en este proceso.
    Es verdad que nos tomamos al pie de la letra lo que nos dicen desde la ecai, pero es nuestro cordón umbilical con nuestros peques, no tenemos otra vía de información, así que nos agarramos a lo que nos digan, y claro...cuando no se cumple, Plaff! nos pegamos una leche!
    Siempre nos han dicho que nuestro perfil era rápido, y entre una cosa y otra ya van 2 años.

    Venga ese ánimo arriba, eh!

    un beso

    ResponElimina
  20. Montse muchisimo animo,se que es dificil,mucho,pero llegara el dia ya lo veras,,,todo llega y miraras atras con una sonrisa,hay dias de todos los colores tu solo tienes que coger los que te llamen mas la atencion,los otros tenerlos en cuenta pero nada mas..te lo digo por experiencia aunque sea un proceso diferente,VENGA QUE TU PUEDES!!!!
    Muchos besitos

    ResponElimina
  21. Sama, Pili, gracias por vuestras palabras... No sé, pero creo que surgen efecto porque estoy mas animadaaaaaaa
    Ya queda menos!!!! Besotes

    ResponElimina
  22. Qué puedo decirte, Montse, que no sepas ya! Ya has visto en mi blog que yo también he tenido una crisis de ansiedad. Llevamos casi dos años y no hacen más que decirnos que estamos ya... A veces no sé si es mejor saber o no saber. Pero lo que sí sé es que (y aquí va la teoría, que es muy fácil, la práctica ya es otra cosa) el tiempo que pasamos preocupándonos por las cosas que nos dicen, intentando descifrarlas, analizándolas, etc, es tiempo que estamos perdiendo de disfrutar de las pequeñas cosas que nos ofrece el día a día. Desde mi ingreso yo estoy intentando "cambiar el chip" y no es fácil, pero sé que es lo mejor. Inténtalo tú también, cariño, procura tener la cabeza ocupada, que así los días pasan "casi" sin darte cuenta. Y cuídate mucho, mucho, mucho. Haz caso de las recomendaciones que te haya dado el médico y sobre todo... que te mimen muuuuuuuucho!!
    Un beso enorme guapa!

    ResponElimina
  23. ostrassss si llego a saber que querías bajarrrr a creativa, estuvo super bien,para la próxima ,o cuando vaya a ver a mi familia que la tengo por tus alrededores vengo a verte jejejej,gracias por lo de mi hija ,tiene 17 años ,la verdad que le vino de un día para otro ella cree que es por algo que comió, una comida preparada,la verdad que el dolor es continuo pero a veces mas fuertes y otras mas flojo,no depende de haber comido si no de si es mañana o tarde,por la mañana le duele algo menos,de productos no hemos cambiado en nada,porque en casa tengo a dos peques que son reyes de las intolerancias así que por evitar riesgos siempre lo mismo,le hicieron eco y radio y no encontraron nada y los análisis eran normales,solo el dolor que no se va ,de ardores nada de nada,hace una semana que toma omeoprazol y sigue igual,son ya dos semanas y si que ha bajado un par de puntos de dolor pero no se va .muchas gracias guapaaaaa mil besos y te quiero animada ehhh

    ResponElimina
  24. Laura, gracias cielo!!!La verdad es que temgo mis momentos,pero en general estoy mas animada,...lo normal supongo, jejejeje..como tu dices, he intentado cambiar el chip, y funciona... a veces, jejeje. Un besazo
    Agnes, Pues si que es una pena lo de creativa.... Eso haber si vienes por aqui y quedamosssss!!!! supongo que toma 20mg de omeprazol al dia, no? Podria tomar hasta 40 mg al dia, 1 comp por la mañana y otra por la noche. Siempre es mejor si lo toma en ayunas con un poquito de agua, es mas efectivo, y a los 5 min ya puede desayunar. En principio, podria ser una gastritis, a veces no molesta mas despues de comer. Podeis probar, si le gusta la leche, que beba un gran vaso de leche entera mejor fria, y si no le da asco ponle un buen chorrito de nata liquida, de esta para cocinar, es como un omeprazol natural y la verdad es que funciona muy bien... Si le han echo RX i eco, y no hay nada es que no hay nada grave, asi que no os preocupeis ( ya sé que es facil decirlo). Cualquier cosa me dices, mi mail es colcha100desitjos@hotmail.com
    Besotes

    ResponElimina
  25. assies te enviat un correuuuu,petons

    ResponElimina
  26. Montseeeeeeeee!!!!! Guapíssima!!!! Ains... o jo perdent-m'he aquesta entrada teva... Avui estic tenint un momentet per a posar-m'he al dia dels blocs, i busava el teu... feina dies que em sonava que no deies res... i ains... Vinga!!! Ànims!!! I així que com a màxim 2 mesos?? A mi també m'agrada més mirar-m'ho així... I DESITJO AMB TOTES LES MEVES FORCES que NO hi hagueu d'arribar!!!!

    Una abraçada enoorme!!! I CUIDA'T MOLT!!!!

    ResponElimina