diumenge, 18 de març del 2012

El viaje de nuestras vidas


La verdad es que me cuesta expresar lo que siento, soy feliz,aunque nuestro peke está todavía a miles de kilómetros de casa. Pero él me ha devuelto la alegría y la ilusión.
Es un niño muy despierto y espabilado, y guapísimoooo... que voy a decir yo, jejeje
Mañana hará tres semanas que te tuve en brazos por primera vez, y eso... es lo mejor que me ha pasado. Los días previos al viaje, los recuerdo como en una nube, con muchas cosas por hacer, pero sin acabar de creernos los que nos estaba pasando. No fue hasta que estuvimos en el avión rumbo a Moscú que nos dimos cuenta que esto iba en serio, que íbamos hacía Rusia a conocer a nuestro chiquitín.
Llegamos a la casa cuna sobre las 12:15, habíamos quedado a las 12:30, después de pasar por el ministerio para recoger una documentación junto con la invitación para visitar a nuestro niño. Luego fuimos a buscar a la inspectora del Servicio de Tutela del Menor, y por fin, se acercaba el momento mas esperado. Entramos en un vestíbulo muy agradable y con mucha luz, y nos hicieron ponernos polainas en los zapatos, y mascarillas, había una epidemia de gripe, algo sin importancia pero querían prevenir, luego nos dimos cuenta que lo hacían porque nos acompañaba la inspectora del Servicio de Tutela, pues el resto de días no nos hicieron ponernos las mascarillas.
Nos hicieron pasar a una sala muy acogedora, con decoración infantil, paredes en un naranja suave, una estantería con juegos infantiles y unas cortinas muy monas con unas abejitas. Vino la directora médica y nos leyó el informe médico del peke, yo iba tomando notas como una autómata, e intentando hacer las preguntas complementarias siguiendo la chuleta que llevaba. Aprovecho para hacer un inciso en este momento y recomendaros que os llevéis una libreta con tapa dura para poder escribir mas cómodamente, por suerte, una amiga me lo dijo y verdad es que se agradece porque con los nervios... además no tienes una mesa dónde apoyarte, o nosotros no la teníamos... también es muy importante que os llevéis un listado con toda la información que queréis recabar tanto social como médica, pues es muy momento de muchos nervios, …Estábamos que si pesos, tallas, resfriado... Cuando la puerta se abrió y entro una cuidadora risueña llevando en brazos al bebote mas lindo que haya visto jamás, el mundo se paró en aquel instante. Ufff... solo recordarlo... no recuerdo como pero lo siguiente que logro recordar es a mi cogiéndolo en brazos, Xavi a mi lado cogiéndole su pequeña y preciosa manita, y él mirando para todos lados,con su carita tan simpática pero algo asustado...eramos muchos adultos que no conocía, con mascarillas, en una pequeña habitación que tampoco conocía (el representante, la traductora, la inspectora tutelar, la directora médica, la directora de la casa cuna, Xavi y yo).. pobrecillo mi niño, que debería pensar?
En ese momento sólo estábamos los tres en la habitación, los de más no me importaban. Mi peke se portó como un campeón y conectó con nosotros en seguida,...a los pocos minutos ya sonreia con nosotros, y la cosa mejoró cuando poco a poco, fueron desapareciendo los adultos de aquella habitación y nos quedamos los tres (y la traductora a su bola, leyendo un libro en una esquina). Saqué una toalla de estas grandes del decatlon y nos pusimos en el suelo a jugar (otra cosa importante para llevar, una mantita o toalla para poner en el suelo)... las dos horas de la visita de ese día se nos pasaron volando, entre juegos, abrazos, besos,fotos, mas abrazos, mas juegos, videos, mas besos...
Volvimos a verle el martes por la mañana y por la tarde y el miércoles por la mañana, en total cuatro visitas. En estas visitas se notaba que estaba cada vez mas agusto con nosotros, y nosotros algo mas relajados,.. pero la verdad es que todo fue genial.
Ahora ya tenemos la documentación que nos han pedido para juicio entregada en la ecai, sólo nos han pedido una revisión médica de 8 especialistas ( que se hace en Barcelona en una clínica) y el certificado de antecedentes penales, el resto de documentación ya estaba todo renovado, la verdad es que ha sido muy facilito.
El representante nos dijo que suele pasar 3 meses para el juicio, que si era antes mejor, pero que contáramos con tres meses y nos confirmó lo del 3er viaje para recoger al peke. Nos dijo que era muy importante que tubieran la documentación cuanto antes, así que ahora sólo nos queda esperar, esperar con la ilusión a tope, y “preparar el niu” (preparar el nido) para cuando nos avisen. Prontito os explicaré como va nuestra preparación del nido, pero eso en otra entrada que no quiero aburriros con tanto rollo.
Un besazo

22 comentaris:

  1. Aburrirnos??? que dius Montse?? a mí se me ha hecho cortita la historia de vuestro encuentro...es precioso...me imagino lo que deberíais sentir en ese momento con vuestro pequeño en brazos, a ver si estos 3 meses se pasan rapidito y podeis estar juntos para siempre...besos!!

    ResponElimina
  2. Aissssssssss que bonito es leerte, la verdad es que esos momentos tienen que ser inolvidables, y muchas gracias por los consejitos, que la verdad en lo de la manta no había pensado nunca, pero tomo nota.
    Ojala Montse estos meses pasen volando y pronto vuestro pequeñin este en casa con vosotros.

    Muchos besos

    ResponElimina
  3. Montse guapa, no te queda nada, ya veras como pasa volando...y mientras a preparar el nidin para el peke...que hace una ilusión!!

    Y nada de aburrirnos, nos encantan tus historias y mas estas!!!

    Besos!!

    ResponElimina
  4. Montse gracias por contarnos el primer encuentro con tu hijo, qué bonito, coincido con Manoli y Sandra de aburrirnos nada, nos encanta leerte. Muy muy pronto tendrás a tu peque en casa ;.
    un beso enorme

    ResponElimina
  5. Gracias Montse por contarnos vuestro encuentro,muy emotivo,pues nada ahora toca esperar pero con mucha ilusión.Besitos

    ResponElimina
  6. Quina emoció Montse!!!. Gràcies per compartir amb nosaltres aquesta experiència preciosa!!!. També gràcies pels consells, prenem nota!!.

    Ara a preparar el niu i a gaudir d´aquest moment!!!.

    Un petonàs bonica!!!

    ResponElimina
  7. Montse, guapíssima. Es una història molt maca, plena de sentiments i a l'hora molt instructiva per als que encara hem de donar aquest pas.
    Estic segur que pocs moments a la teva vida hauràn estat tan carregats d'emoció i de tendresa.
    Molta paciencia, molts ànims i moooolts petons.

    ResponElimina
  8. hola wapa, que emocion al leer vuestro encuentro, precioso, os deseo que pasen pronto estos mesecillos y que pronto volvais a encontraros con el.
    bicos

    ResponElimina
  9. Hola Montse, es un placer leer la historia de vuestro primer encuentro. Con lo rápido que pasa el tiempo en nada nos cuentas el definitivo.
    Un saludo.

    ResponElimina
  10. Què maco Montse!! Quina història més maca i emotiva! Us desitjo de tot cor que el temps passi volant perquè pogueu estar amb el vostre tresor al més aviat possible...
    Molts i molts petonets!

    ResponElimina
  11. Muchas gracias por compartirlo Montse!! que emoción y que bonito. Cuando se abre la puerta y aparece y lo ves por primera vez, debe ser...
    Ojalá que se celebre pronto el juicio y que pronto podais hacer el último viajee ir a buscarle.
    Un besazo
    Olga

    ResponElimina
  12. Que primer encuentro tan emotivo, espero que pronto llegue a vuestra casa, besos.

    ResponElimina
  13. Hola!!!! aburrirnos???? Nada que ver.... todo lo contrario, me encanta leerte...
    Vas a ver que esos tres meses van a pasar mega rapido... Saludos!!

    ResponElimina
  14. Montseeeeeee que bonito todo lo que nos cuentas!!!! Debe ser una experiencia maravillosa!!! Joooo que ganitas de que pasen estos tres meses y podáis cimeros a besos otra vez a vuestro peque!!!

    Un achuchen bien grande!
    Ester

    ResponElimina
  15. Que bonito Montse!!!!!!se me ponen los pelos de punta solo con lelerlo!!!
    Que emocion prepararlo todo!!!!!queremos fotos del niu eh!!!!!

    besos

    ResponElimina
  16. Aissss Montse qué se me pone la piel de pollo solo de imaginarme el momento, Qué ganas Dios mio!!!! Qué emoción, pero que duro todo este tiempo si el peque ¿no? Bueno, como bien dices ahora a preparar el nido y todo los detalles para el momento definitivo.

    Un besazo,
    María J.

    ResponElimina
  17. Quins records....!!! I passarà el temps i seguiràs emocionan-te amb aquets records.

    Vinga, vinga que ja falta menys!!!

    ResponElimina
  18. Me encanta leer y leer,me lo imagino todo,y es muy especial,no dejes de explicarnos las cosas en este camino hacia tu peke,yo se lo que se siente,aunque yo me la traje la primera vez que la vi,por eso ojala pase este tiempo rapidito y ya lo tengais para siempre con vosotros,mchos besitos

    ResponElimina
  19. Que bé, Montse! Espero que passi el temps molt ràpid i ben aviadet el pogueu tenir altre cop als braços per sempre! Una abraçada molt forta, wapi!

    ResponElimina
  20. igual es que no lees mis correos...
    te llegaron nuestras telas?????
    una respuesta no estaria mal
    saludos

    ResponElimina
  21. ostres que maco no?? la veritat que tinc la pell de gallina de la emocio,ja el teniu casi al costat,segur que han sigut moltes emocions juntes i ara poc a poc es tenen d'anar asimilan aixi que prepareu ls cosetes que aviat el teniu a casa,i ja saps aqui a sant Iscle ja tens un restaurant esperant la vostre visita.

    molts petonsssssss

    ResponElimina
  22. Me he quedado embobada leyéndote. Lo mismo digo que nuestros compis... de aburrirnos nada de nada. Ha sido muy emotivo. Seguro que repasáis esos momentos una y otra vez en la mente, recordando a vuestro peque.

    Estas semanas se os van a pasar volando, eso os deseo.

    un petonet

    ResponElimina