dilluns, 26 de setembre del 2011

Quizás mañana...



Los días continúan pasando lentamente. Cada día te dedico mi primer pensamiento, y también el último, a ti pekeñ@. Pero no lo hago de forma consciente, mi mente piensa en ti directamente.
Por la mañana, despierto, y aún antes de abrir los ojos pienso: “Quizás hoy”, pero el día va pasando y el móvil no suena, o mejor dicho, no suena por la llamada mas esperada.
He pasado unos días difíciles, pero no sé porque, de golpe, he empezado a sentirme mas animada. Supongo que en este largo proceso tenemos que pasar por días de todo tipo y yo he empezado a sentirme mas esperanzada... tengo la esperanza de que sea pronto cuando recibamos la llamada. Sólo los que habéis pasado o estáis pasando, por este proceso, podéis saber cómo me siento. Hay momentos en los que caigo y pienso que quizás seamos nosotros una de esas familias que todos hemos escuchado alguna vez que las cosas no les han ido bien, que han tardado mucho mas de lo que en un principio les dijeron en la Ecai a recibir la asignación, que...., pero hay momentos en los que me sorprendo a mi misma mirando el móvil, solo para comprobar que está encendido aunque sé que lo está pues no lo apago nunca, que no tengo ninguna llamada perdida aunque lo hubiera oído porque lo tengo tan cerca de mí que parece una extensión de mi misma...
Por la noche, al ir a dormir (aunque no mucho porque sigo con mi insomnio), siempre pienso: ”Bueno, un día mas, un día menos”, y así es porque cada día que pasa es un día mas sin noticias pero es un día menos que nos queda para recibirlas. Y en mi mente, entre listas imaginarias de cosas que haremos cuando nos llamen, lo que nos tenemos que llevar, lo que tenemos que hacer... siempre pienso: “Quizás mañana”.
Quiero agradeceros a tod@s los mensajes que nos dejáis de animo, nos sabéis lo que nos ayudan!!!
Y también a todos los que nos mencionáis en vuestras publicaciones de blog:
como a http://debuencomeryalgomas.blogspot.com/, un blog con unas recetas geniales que nos dedica un postre ruso los BOLLOS PLYUSKI, que hacen una pinta espectacular y que espero poder cocinar en breve.
Sandra del blog http://camidecargol.blogspot.com/ que en pocos días viajarán a conocer a su bebé. Ya veréis que todo va a ir genial!!!
Gracias a todos!!!
Os debo una entrada con los últimos retalitos que hemos recibido, pero eso lo dejo para otra entrada que por hoy ya está bien.
Me voy a descansar y me dormiré pensando que quizás mañana...

12 comentaris:

  1. Sorprendentemente será cuando menos lo esperes. Montse, ya lo verás. Y lo del insominio... creo que ninguna madre adoptiva vuelve a dormir de un tirón desde el momento que empieza el proceso. Yo recuerdo que usaba de todo: esencia de lavanda en la habitación, cintas con ejercicios de relajación... Sólo después de pasado el juicio me pasé durmiendo dos días prácticamente seguidos del cansancio acumulado.
    ¿¿Cómo se vive de la esperanza todo ese tiempo?? Parece imposible pero es así. Y luego la recompensa es TAN GRANDE.
    Muchos besos, luchadora.

    ResponElimina
  2. Montse, todo lo que cuentas lo pensamos todas,hay dias que todo te parece fantástico y otro día lo ves negro especialmente cuando te metes en faecebock y lees que no se quien lleva cinco años esperando,otros que llevan no se cuantas asignaciones fallidas y empiezas a pensar lo que tu dices ¿tendré suerte?y lo de dormir mal nos pasa a todas.
    Todos pensamos en vosotros y estamos impaciente por leer la noticia tan esperada.¡Ánimo y a ver si es verdad que mañana nos comunicas la grata noticia.Besitos

    ResponElimina
  3. Sé perfectament per el que estàs passant, aquesta sensació, que al igual a tu no t'anirà bé, la sensació que no pots deixar de mirar aquest telèfon... Però et passo un pensament que jo tenia dia rera dia, el meu cap: Un dia més que ha passat, un dia menys que queda. Estigues convençuda que esteu el caure. I fes-te una mica corcó amb els de l'agencia, que segur poden fer més o menys.

    ResponElimina
  4. Chicas, MJ y Marina, me dejais mas tranquila si no soy la única que ha perdido el sueño, con lo dormilona que he sido siempre. jejeje
    MJ, gracias por recordarme que existen los finales felices. Un besote
    Marina, saber que no soy la única que se agobia con según que historias me anima, pensava que era la unica que hacia caso, mi marido me dice siempre que es como todo, en todo hay gente que le ha ido bien y gente que no, en cualquier aspecto de la vida. Besos
    Fent Camí, demà mateix truco a l'ecai habeure que m'expliquen!!! Hem començaré a fer una mica el corcó, seguint el teu consell. Petonets

    ResponElimina
  5. Ánimo Montse!! que como tú bien dices tiempo que pasa menos que queda para recibir la llamada.
    Llegará igual que han ido llegando todos los pasos que ya habéis heho.
    Un fuerte abrazo
    Olga

    ResponElimina
  6. Mucha fuerza Montse!!!arriba los ánimos, que todas tenemos esos días chof, y luego llega otra subida. Este caminito es como una montaña Rusa, pero al final abrazaremos a nuestros tesoros!!!.

    Un besazo guapa!!.

    ResponElimina
  7. Ánimo Montse, que en cualquier momento recibes la gran llamada. Yo estoy igual que tú, y te entiendo perfectamente, creo que el teléfono es una prolongación de mi mano porque a la mas mínima ya lo cojo.
    Ya nos queda poquito.
    Un besazo,
    María J.

    ResponElimina
  8. MOntse cariñet...mucho ánimo!!! si ya estás en la recta final..tienes esa sensación proque de un momento a otro te van a llamar...ojala pudiera yo sentir lo mismo!!kejeje

    Un besote gordo y ojala sea mañana...

    Ester

    ResponElimina
  9. Hola, Montsita, wapa! Gràcies a tu! Amunt, amunt, que la trucada està a la voreta! Saps res? Has pogut parlar amb ells? Espero que t'hagin donat ànims! Per cert, vas rebre el meu retall? Ja fa dies que te'l vaig enviar... Weno, animitus! Estic pendent de si teniu notícies, eh? Una abraçada!

    ResponElimina
  10. Ai!! Els ditxosos dies de nervis que arribem a passar!!!!!!!
    Un petonet Montse, i sí... la trucada serà quan menys t'ho esperis, però tan de bo sigui moooooooolt aviat...

    ResponElimina
  11. guapa animat que al final sonara el telefon,ya veuràs que serà aviat,son cosetes llargues però la espera te una gran alegria,anims de veritat,aqui estem per el que necessitis.molts petons

    ResponElimina
  12. Molets gràcies a totes ja estic més animada i es que tenint-vos al costat es molt fàcil animar-se. Petonets

    ResponElimina